Tkactwo

            W południowej części małopolski typowym działem produkcji przemysłowej było tkactwo. Na jego rozwój wpływały dogodne warunki klimatyczne, a więc duża ilość opadów atmosferycznych, ułatwiająca uprawę lnu i konopi.

            W miastach tkactwo stanowiło główne zajęcie ludności i było niejednokrotnie jej wyłącznym zawodem. Na wsi stanowiło poboczny zawód, poza rolnictwem jako głównym zajęciem.  Najważniejszymi ośrodkami tkactwa płóciennego w Małopolsce  były: Dębowiec, Gorlice, Żmigród, Osiek, Jasło, Dębica, Biecz, Krosno, Dynów, Przeworsk. Oprócz tych miast i miasteczek wymienia się cały szereg wsi: Libuszę, Sękową, Siary, Rzepiennik, Olszyny, Korczynę, Czechowice, Kombornię, Szerzyny.

              Płótna wyrabiane na Pogórzu były przedmiotem szerokiego handlu, zarówno miejscowego jak i eksportowego. Szlaki handlowe sprzedawców płócien wiodły zarówno w kierunku północnym (kongresówka), jak i zachodnim (głównie Śląsk) czy południowym (Węgry). Oprócz tkactwa płóciennego występowało też tkactwo sukienne, które rozwijało się bujnie na tych terenach od XV w.

             Tkactwo na tych terenach rozwijało się pomyślnie aż do II połowy XIX w., kiedy to daje się zauważyć upadek tego przemysłu, gdyż chłopi ograniczyli się do produkcji zaspokajającej domowe potrzeby, fabryki zaś ułatwiły wyrób płótna na wielką skalę, wdarły się do użytku powszechnego bawełniane materiały.