Koronkarstwo

             Na wsi polskiej rozwój koronkarstwa datuje się na pierwszą połowę XIX wieku.

             Na tereny Beskidu Niskiego umiejętności rękodzieła koronkarskiego dotarły pod koniec XIX wieku z Włoch i Flandrii. W ten sposób wyrób koronek stał się w Bobowej i okolicznych wioskach takich jak Siedliska i Sędziszów powszechnym zajęciem. Mieszkańcy tych okolic pracowali głównie w sezonie kiedy było niewielkie natężenie prac gospodarskich. Produkty te były wykonywane przeważnie podczas wieczornych spotkań miejscowych gospodyń. Najbardziej rozpowszechniona była koronka klockowa, przed procesem produkcji rozpisywano wzór na papierze- czasem trzeba było na to poświęcić nawet kilka dni. Następnie wzór umieszczano na specjalnym bębnie wypchanym słomą lub sianem, w dalszej kolejności wbijano we wzór szpilki o które zaczepiano nici. Czas wykonania zależał od wielkości koronki i skomplikowania wzoru. Raz w miesiącu pojawiali się handlarze, którzy byli odbiorcami i nakładcami jednocześnie- dostarczali nici i składali zamówienia. Już w latach 1899-1927 istniała na terenie Bobowej Zasadnicza Szkoła Koronkarska. Po jej likwidacji zorganizowano kursy koronkarskie, które prowadzono do wybuchu II wojny światowej, a następnie kontynuowano po jej zakończeniu. Po wojnie swoją działalność rozpoczęła również  Publiczna Dokształcająca Szkoła Zawodowa, która w 1947 r. została przekształcona w Publiczną Średnią Szkołę Zawodową. W latach 50. XX w. miejscowe koronczarki założyły spółdzielnię koronkarską w Bobowej, która kontynuuje tradycję rękodzielnictwa aż po dzień dzisiejszy.